maandag 20 augustus 2012

Knieschijf

De Nederlandse televisie kan worden opgeheven. Wat ze tegenwoordig uitzenden, stelt niets voor. Als je een beetje kranten leest, weet je meer dan een televisiekijker. Op Nederland 24 zie je soms nog wel iets aardigs (een documentaire, Kunst en Kitsch, het journaal), daar blijft het bij. De zender Cultura bijvoorbeeld blijft ons maar vervelen met Grachtenfestivals en met BIM-concerten en zo.
Het zou misschien een goed idee zijn om dat hele Hilversum maar eens op te doeken en in handen te geven van een stel onafhankelijke lieden die nu nog bezig zijn op het internet. Mensen als Max Molovich bedoel ik. Lieden die een stóp zetten op die wanstaltige Volendammerachtigheid van het medium, en die ook een stop zetten op die, ik maak me kwaad, die... stúmperigheid. Die lompheid. Die lome benadering van de kunsten, bijvoorbeeld. Bij Kunst en Kitsch bijvoorbeeld zou ik vervolgprogramma’s willen zien over Nieuw-Guinea of China of Delfts blauw, als dat aan de orde komt. Ik wil daar simpelweg een link naar krijgen.
Ze beginnen, in tegendeel, in Hilversum te praten, in het journaal, over de knieschijf van een prinses, die is gevallen ‘tijdens een wandeling’. Dat ze dit tot een onderwerp van het Nederlandse journaal hebben gemaakt, diskwalificeert uiteraard de redactie. De Story op de tv.
Het moet dus anders. Hoeveel zenders heb je nodig: Nederland 1 en 2, meer niet. Een zender voor de jongeren en een zender voor de ouderen. Wat de jongeren zoal willen zien, dat weet ik niet, en daar wil ik me ook niet mee bemoeien. Voor mijn part draaien ze de gehele dag ninja-muziek, of hoe dat gedrag ook heet.
Wat er op de andere zender zoal te zien zal zijn, laat ik over aan de Max Molovichen van deze wereld. Ik laat me graag verrassen. Ik zou me bijvoorbeeld wel eens willen laten informeren over de werkwijze van Rafael Rozendaal. Ik zou Oud Zeikwijf op reis sturen naar de plaatsen waar haar familie zoal heeft gewoond; daar zou ik graag beelden van zien (graag met haar eigen commentaar) en het maakt me niet uit hoe die beelden geschoten worden. Voor perfect geschoten, professionele beelden kun je wel naar de commerciëlen gaan, of naar de BBC bijvoorbeeld. Ik wil alleen maar geïnformeerd worden. Dat onze Max er ook af en toe een cabaretier tussendoor gooit, is een onuitroeibare gewoonte, maar dat zal ik door de vingers zien. Ook films mogen, al zal ik er niet naar kijken.
Dat is één oplossing van het televisieprobleem. Een andere oplossing: StumbleUpon. Daar zit ik nu een jaar of vijf bij. Het bestaat al een jaar of tien. Het is een programma waarin je websites, video’s, foto’s etc. kunt delen. Het nadeel is dat het bijna puur Amerikaans is: Nederlandse, Franse, Italiaanse websites zul je er nauwelijks tegenkomen. Je moet in het begin je interessegebieden opgeven (het is het handigst om zo’n veertig onderwerpen te kiezen), je kunt daarbij kiezen uit een rij van wel honderd onderwerpen (van American movies tot paleoantropology). En dan zeg je: kom maar met, zoals ik het vaak doe, een willekeurig iets. Je kunt je ook per onderwerp laten informeren natuurlijk. Mijn liefde voor de jazz van 1955-65 is bijvoorbeeld groot geworden door de vele video’s die ik op StumbleUpon heb opgehaald (kijkt u maar naar het Profile van het account ‘benhoogeboom’).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten