dinsdag 6 maart 2012

336. Daar ben ik niet nieuwsgierig genoeg voor

Ik ben een paar keer in mijn leven zeer gelukkig geweest. Ik herinner me dat ik in 1978 net in Alkmaar was komen wonen en ook net een nieuwe pick-up had gekocht. Ik zette een elpee op van Bach, gespeeld door Glenn Gould. Had ik ook net gekocht in de platenwinkel. Ik was daar zo euforisch over dat ik bijna letterlijk trillingen van geluk door mijn lijf voelde gaan.
Iets van datzelfde geluk ondervind ik dezer maanden ook, nu ik ronddwaal in de tovertuin van YouTube, op zoek naar zowel oude muziek (van ca. 1400-1600) als nieuwe muziek (na 1935). Ik heb al prachtige dingen gevonden: van Mathurin Forestier en Johannes Tinctoris, maar ook van Luc Ferrari en Francesco Antonioni.
Ook ben ik van 2006-2010 vier jaar lang zeer gelukkig geweest met Alice, mijn lief, die helaas aan slokdarmkanker is overleden en die nog steeds zeer wordt gemist. Ik denk nog elke dag aan haar, maar gelukkig niet zo vaak meer aan haar laatste dagen. Ik denk nu meer terug aan de prettige dingen die we samen hebben gedaan.
Alice was getrouwd, maar het was niet zo’n goed huwelijk meer (ze had ook een zoon die geestesziek was). Ik weet niet waarom dat huwelijk zo slecht verliep, en ik heb haar er nooit naar gevraagd. ‘Als je daarover wilt vertellen, is dat goed. Wil je er niet over vertellen, dan is het ook goed,’ was mijn kijk op de zaak. Toen ze tenslotte acht weken voor haar dood bij me kwam wonen, was ze al te ver heen om je nog druk te maken over zulke dingen.
Je kunt zoiets uitleggen als een gebrek aan interesse, ikzelf vind het een gebrek aan nieuwsgierigheid. Diezelfde soort van nieuwsongierigheid heb ik bijvoorbeeld bij dit werk van Gijs van Vaerenbergh. Ik vind het een aardig idee om nu eens een kerk op die manier te bouwen, maar waarom hij het zo gedaan heeft, weet ik niet en wil ik ook eigenlijk niet weten. In de bijgaande tekst staat zoiets als ‘een lijntekening in de ruimte’ en een Amerikaanse site, waarop het kerkje ook te zien was, schreef dat de kerken, ook in België, steeds leger werden. Dat kan me allemaal niet schelen, ik vind het een mooi kerkje, klaar, basta.
Ik vraag mezelf bijvoorbeeld ook niet af waarom ik nu bezig ben mijn schaakopeningenrepertoire bij te werken. De kans dat ik ooit nog eens een serieuze partij zal spelen, is betrekkelijk klein. ‘Dan kun je je tijd toch wel beter besteden?’ zult u vragen. Inderdaad. Ik ben wel nieuwsgierig naar wat er in de belangrijke partijen met de Tarrasch en het Catalaans is gespeeld (het mooie van de computer is dat je die partijen met een klikje zo voorgeschoteld krijgt), maar waarom ik daar nu zo in ben geïnteresseerd, weet ik niet. Daar denk ik niet over na, daar ben ik niet nieuwsgierig genoeg voor.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten