Abdicatie

Nassau ligt in het westen van Duitsland, ruwweg tussen de steden Wetzlar, Coblenz en Frankfurt in. Het is zo groot als Noord-Holland, maar natuurlijk lang niet zo belangrijk. Op een zeker moment vond men dat Nassau een graafschap moest worden. Wie werd de eerste graaf? Walram I van Laurenburg (1146-1198). Die ging zich graaf Walram I van Nassau noemen in 1193, nadat hij eerst nog drie jaar aan de Derde Kruistocht had meegedaan onder Frederik Barbarossa.
Zo is het dus begonnen.
Walram I gewerd Hendrik de Rijke van Nassau (1190-1247). Dat Rijke sloeg misschien op zijn kindertal. Hij had minstens negen kinderen. Zijn derde kind was Otto I van Nassau (1225-1289), de stamvader van de Ottoonse Linie van het Huis Nassau. Otto voerde strijd met zijn broer Walram om de erfenis, het zal wel een lekkere familie zijn geweest. De erfenis (het graafschap m.a.w.) werd verdeeld, en later nog eens verdeeld, het was een grote knoeiboel.
Otto I gewerd Hendrik I van Nassau-Siegen (ca. 1260-1343). Siegen moet u zien als de grootte hebbend van West-Friesland. Daar was ie graaf van, van zo’n gebiedje.
Otto I gewerd Otto II van Nassau-Dillenburg (1305-1350). Hij werd in 1343 graaf.
Otto II gewerd Johan I van Nassau-Dillenburg (1339-1416). Hij werd na zijn vaders dood in 1350 de nieuwe graaf. Op 11-jarige leeftijd dus. In sommige families kan alles.
Johan I gewerd Engelbrecht I van Nassau-Dillenburg (ca. 1375-1442). Deze Engelbrecht was interessant. Hij was eerst domproost te Münster, maar omdat zijn beide broers kinderloos waren, deed hij afstand van de proosdij en trouwde hij met Johanna van Polanen. Zij stierf in 1445 en tot haar erfenis hoorden vele heerlijkheden en ridderhofsteden in Holland, Brabant, Henegouwen, Utrecht en Zeeland. Door dit huwelijk van Engelbrecht I en Johanna van Polanen begon de opkomst van het Huis Nassau in de Nederlanden.
Engelbrecht I gewerd Johan IV van Nassau-Dillenburg (1410-1475). Hij erfde dus die Nederlandse bezittingen van moeder Johanna van Polanen, werd ook heer van Breda, drossaard van Brabant en Heusden, en nog véél véél meer.
Johan IV gewerd Johan V van Nassau-Dillenburg (1455-1516). Hij werd ook heer van Breda, stadhouder van Gelre en Zutphen. Na zijn overlijden erfde zijn zoon Hendrik III van Nassau zijn Nederlandse bezittingen. De Duitse bezittingen gingen naar een andere zoon, Willem de Rijke.
Johan V gewerd dus Willem de Rijke van Nassau-Dillenburg (1487-1559). Dat Rijke slaat weer niet op zijn financiële vermogen (hij had grote schulden), maar op zijn kindertal: veertien stuks bij twee vrouwen. Bij Juliana van Stolberg kreeg hij bijvoorbeeld Willem van Oranje.
Willem gewerd ook Jan VI van Nassau-Dillenburg (1535-1606), een jongere broer van Willem van Oranje. Jan van Nassau-Dillenburg kan gezien worden als de stamvader van het thans in Nederland regerende vorstenhuis.
Jan VI gewerd Ernst Casimir van Nassau-Dietz (1573-1632, aan dat Dietz kunt u zien dat vader Jan het graafschap via erfenissen aan zijn kinderen had verkwanseld). Ernst Casimir diende onder Maurits en onder Frederik Hendrik, was stadhouder van Friesland, Groningen en Drenthe.
Ernst Casimir gewerd Willem Frederik van Nassau-Dietz (1613-1664). Willem Frederik is bekend geworden omdat na zijn dood zijn dagboeken gevonden werden, waarin hij schreef over ziekte, lust, drankzucht, berouw en schuld. Ik zou die dagboeken graag lezen.
Willem Frederik gewerd Hendrik Casimir II van Nassau-Dietz (1657-1696). Deze kinderachtige figuur zorgde ervoor dat het stadhouderschap van Friesland erfelijk in handen van de familie Nassau-Dietz kwam. Erger was dat hij slecht met zijn neef, Willem III van Oranje, overweg kon en zelfs overliep naar de Fransen. Hij keerde later wel terug, maar werd gepasseerd voor de functie van eerste veldmaarschalk, dus nam hij opnieuw ontslag. Ach ja, dat soort ratten heb je er tussen zitten.
Hendrik Casimir II gewerd Johan Willem Friso van Nassau-Dietz (1687-1711). Als enige erfgenaam van zijn achterneef, Willem III, kreeg hij er in 1702 de titel Prins van Oranje bij. Verder is van deze tamelijk lullige figuur (hij verdronk en toen ging hij dood) nog bekend dat er in 1709 enkele duizenden Nederlanders onnodig stierven in de slag bij Malplaquet, door een misverstand met de Engelse commandant Malborough.
Johan Willem Friso gewerd Willem IV van Oranje-Nassau (1711-1751). U ziet al wel dat dat Nassau minder belangrijk gevonden werd. Willem werd de eerste erfstadhouder van de Republiek der Verenigde Provinciën. Willem was een vriendelijke man, maar had te kampen met een zwakke gezondheid en met een vergroeiing van zijn rug. Dan doe je weinig.
Willem IV gewerd Willem V van Oranje-Nassau (1748-1806). In 1795, toen de Fransen kwamen, vluchtte deze lafaard naar Engeland, met medeneming van achttien vrachtwagens vol goud, zilver, schilderijen, porselein. Zijn stoffelijk overschot is in 1958 bijgezet in de Nieuwe Kerk te Delft. Daar wou Wilhelmina niet bij zijn, want zo’n lafaard nietwaar. Maar ze was zelf in 1940 ook gevlucht naar Engeland. Toch?
Willem V gewerd Willem I van Oranje-Nassau, koning der Nederlanden (1772-1843). Koning van 1815-1840. Hoe hij koning werd, moet u maar eens lezen in de Wikipedia-artikelen.
Willem I gewerd Willem II der Nederlanden (1792-1849). Koning van 1840-1849. Hij sprak slecht Nederlands, met een sterk Engels accent.
Willem II gewerd Willem III der Nederlanden (1817-1890), volgens de New York Times de meest losbandige man van deze jaren. Koning van 1849-1890.
Willem III gewerd Wilhelmina (1880-1962). Wilhelmina gewerd Juliana (1909-2004). Juliana gewerd Beatrix (1938-heden).
Deze lafaards, schuinsmarcheerders, geen knip voor de neus waard zijnde lieden hebben dus over ons geregeerd. En hebben ook een enorme rijkdom verkregen. Moet dat nu nog langer zo verder gaan? Nee, natuurlijk. Aftreden en ophoepelen, alsjeblieft. We hebben u echt niet nodig.