Goed bericht

Je kunt heel simpel de zee in lopen, tot aan je borst in zee blijven staan, en doodgaan. Als je dat in februari doet, gaat dat zo. Onderkoeling binnen tien minuten, en da’s samen met mijn hartkwaal (hartfalen) genoeg.
Ik wist dat pas toen ik in Egmond aan Zee kwam wonen, tien jaar geleden. Eén man, die ik wel kende uit de kroeg, heeft het zo gedaan. Een klein mannetje, met ook zeer kleine handen. Hij schepte altijd veel op, hoe hij weer met die of die hoer naar bed was geweest. Hij was altijd een nuisance in de kroeg. Toen hij weg was, heeft, geloof ik, niemand getreurd. Hij was ook niet getrouwd, had ook geen familie hier. Hij was een eenzame man.
Dat is ongeveer mijn positie hier, maar er is één verschil: ik heb een vrouw, die weliswaar nog in Voorburg woont, maar die binnen afzienbare tijd naar Egmond komt, en wier naam ik wel mag noemen: Alice.
Ik vertrouw haar volledig. In alles. Ik zal de zee niet in lopen.
Hoe komt dat. Ik heb sinds mijn 17e jaar gedachten over zelfmoord gehad. Dat is nu compleet over. Die depressies zijn ook over, geheel.
De depressies zijn overigens al sinds 2002 over. Toen werd hartfalen geconstateerd, toen dachten de doktoren ook dat mijn herseninfarct ernstige effecten zou hebben (niet goed kunnen lopen etc.). Dat heb ik mezelf weer aangeleerd, gewoon thuis, zonder fysioloog of fysionoom. Óp die knie, hoeveel keer zal ik het niet letterlijk gezegd hebben! De ene dag ging het makkelijker dan de andere, maar: óp die knie. Dat blééf ik maar zeggen. Totdat het makkelijker ging, en ik het niet meer luidop hoefde te zeggen. Alleen maar hoefde te denken,
Nu — je wordt ervarener — hoef ik mijn rechterknie niet meer te bevelen. Bij het afdalen van trappen doe ik nog wel voorzichtig, maar verder? Niet meer.