‘Maar ik bemin je toch, duifje!’

Ik kan met iedereen omgaan, met edelman, bedelman, schaker, spion. Maar ik kan niet omgaan met aanstellers. Ik bedoel met ‘aanstellers’ niet de lijders aan hypochondrie. Elk mens heeft zijn zwakten.
Maar als een acteur tegen een actrice zegt: ‘Maar ik bemin je toch, duifje!’ — u begrijpt al wel dat zo’n zin alleen in het Nederlandse toneel gezegd kan worden, en binnen dat toneel alleen door vervelende lieden zoals Ko van Dijk — dan loop ik de zaal uit.
Als in een gemiddelde televisieserie een man en een vrouw een beetje ruzie hebben, dan zul je altijd zien dat de vrouw uit het raam kijkt, en de man (achter haar staand) ook. Of ze kijkt in de camera, en de man ook. Een reden om meteen weg te zappen, want dat doe je niet, in het echt.
Een andere vorm van aanstellerij is vervat in de vragen van het programma Een tegen honderd, dat gepresenteerd wordt door Caroline Tensen. Dat zijn vragen van deze soort: ‘Wat is de meest zuidelijk gelegen stad van Frankrijk? A. Parijs B. Reims C. Perpignan.’ Het is ook wel zo dat mensen die naar dat soort shows kijken, ook op intellectueel gebied wat tekortkomen, mij gaat het om de aanstellerij van zo’n mevrouw Tensen. Als een kandidaat vijf of tien van dat soort vraagjes goed heeft beantwoord, sluit ze hem tegen de borst.
Dan is er nog de aanstellerij van types zoals Jomanda, maar dat is meer oplichterij.
Ook in geschrifte bestaat er een vorm van aanstellerij: zodra u het woord zodanig of dusdanig in een tekst tegenkomt, kunt u die tekst wegleggen. Vervelende mensen.
Als een man een folder schrijft waarin hij zegt dat de evolutie-theorie misschien wel niet klopt, dan is mijn eerste reactie: ‘Kerel, stel je toch niet zo aan!’ Want wat wil je dan? De scheppingstheorie der christenen wil je er natuurlijk voor in de plaats hebben. Die is evenveel waard als de theorie dat wij geboren zijn uit een bloemkool.
Doe toch gewoon, zou ik willen zeggen. Stop met uw gebarentaal, met uw gebrabbel en met uw ambtelijke gezeur.