115. Kent u die partij nog?

De POV, de Partij van de Onafhankelijke Vervoerders. Jan Sleur, in 2003 de partijsecretaris, vertelt.
‘Kijk. Wij hadden de beste partij, met een geweldige partijvoorzitter, meneer Hendrik van Voorn. Prettige man om mee samen te werken, geweldige lijsttrekker ook. Helaas overleden in 2008, bij een botsing in Kamervoort. We hebben toen nèt geen kamerzetel gehaald, maar we hadden hier en daar plaatselijk succes.
Wij hebben de onafhankelijke vervoerder weer gezet waar hij thuis hoort: op het podium. En daar hoort hij belastingvrij te staan! Vrij en onverveerd! Want nu komen ze weer aan met een kilometerheffing, maar wie gaat dat betalen? Juist. De onafhankelijke vervoerder is weer de klos. Ze zéggen wel dat het 3 cent per kilometer wordt, maar die prijs gaat natuurlijk omhoog. Gewoon, een nieuwe belasting is het voor Jan de Patatbakker. Het leven van de gemiddelde Scania Vabisrijder wordt steeds moeilijker gemaakt, meneer.
Terwijl! Ik zal u zeggen wat wij van de POV hebben uitgedacht om het fileprobleem op te lossen. Waar de plietsie op moet letten. Dat is op de stromen auto’s die moeten rijden en de stromen auto’s die zomaar rijden. Dat zijn van die jongens die zeggen: ik moet naar mijn broer in Zwaagwestdijk. ‘Maar u rijdt richting Apeldoorn!’ zegt de plietsie dan. Dat soort jongens moet de plietsie gewoon de berm inrijden. Weg files.
Wie moet rijden, die moet rijden. Maar wie niet moet rijden, die kan ook lopend naar zijn oude moeder gaan. Waarom zijn wij als volk zo dik geworden? Omdat we in de file zijn gaan zitten, meneer!
Dus waar de plietsie op moet gaan letten, dat is niet of de onafhankelijke vervoerder een kilo overgewicht meeneemt, want die levert hij weer af, laat ons eerlijk blijven. Waar de plietsie op moet gaan letten, dat is: mag die of die auto zich wel bevinden daar waar hij is? In de file.
Het woonwerk- en het werkwoonverkeer, dat bestaat alleen maar omdat het er is. Maar daar hadden we toch de bussen voor in het leven geroepen? Nou dan! En de treinen en de fietsen. Maar de dames en heren vreten zich lekker vol en gaan de volgende ochtend vrolijk weer in de file staan. Het kost ons uren.
En daar wou de POV een einde aan maken. Dat was ons hoofdpunt.’