Kees is pas dik geworden na zijn carrière als atleet, hij was Noordhollands kampioen hinkstapsprong toen hij 16 jaar oud was. Toen woog hij nog 65 kg. ‘Ik verlang nog wel eens terug naar die tijd,’ zegt hij, ‘want je kwam nog eens ergens.’
Nu komt hij de deur aan de Noordervaart niet meer uit. Hij wordt verzorgd door zijn moeder, die uit schaamte alle gordijnen dichthoudt. ‘Gelukkig moet hij niet zoveel poepen en piesen,’ zegt ze, ‘hij heb die ziekte, hè. Wat hij eet wordt gewoon omgezet in lichaamsgewicht. Niks anders. Maar als hij moet poepen of piesen, dan gaat hij hangen in zijn rek, dat boven zijn bed zit, en dan hangt hij zo’n beetje naast zijn bed en dan gaat hij richten en dan maak ik hem schoon en dan gaat hij weer liggen. Ja, je moet overal een oplossing voor zien te vinden.’
Zijn boek, dat volgend jaar zal uitkomen, zal heten: De vette kampioen.
Het mag geen verwondering wekken dat zelfs zijn buren niet weten hoe hij eruit ziet. Niemand heeft hem meer gezien sinds hij 175 kg woog. Zelfs zijn beste vrienden uit de atletiekwereld kennen hem niet meer. Zijn eeuwige concurrent op de hinkstapsprong, Herman te Deinsel: ‘Kees was ooit veelbelovend. Maar hij is gaan eten of zeg gerust maar: vreten. Dat weet ik nog wel: een paar kippetjes uit de kantine, dat was niet teveel. Zijn trainer zei er niets van, ik weet niet meer hoe die man heette.’
Ik terug naar Kees, om te informeren. Kees: ‘Mijn trainer was een heel gemoedelijk mens, dat klopt. Anton Brouwer heette die.’
Ik weer naar Herman: ‘Die trainer heette Anton Brouwer, volgens Kees.’
Herman: ‘Anton Brouwer? Naam zegt me niets. In elk geval was het een trainer zonder hart.’
Ik heb nog geprobeerd Kees en Herman samen te brengen – Herman dus naar Kees z’n huis te lokken – maar dat is niet gelukt.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten