275. Het culturele zelfvertrouwen

Spencer Brandsen verraste me gisteren met zijn koeien op Nurks. Wat hij erbij schreef, had ik ook geschreven kunnen hebben. (Trouwens, de hoofdredactie van het blad heeft gunstig besloten over de afbeelding van een ezel, in de komende dagen, die ik aangelijnd het redactiekantoor heb binnengevoerd. Het gaat vooruit!)
Spencer is een man met een sombere kijk op het leven. Hij is nog somberder dan ik, bedoel ik, hij is niet manisch-depressief, hij is depressief. Ik weet me nog te ontworstelen aan de verschrikkelijkheden door dagelijks te schrijven. Dat lukt hem niet, geloof ik, al hoop ik wel dat hij dit stuk leest en zegt: ik ga ook dagelijks een stukje maken. Moet je doen, Spencer! Opstaan, nadenken over een stukje, stukje schrijven! Daarna tevreden een glaasje port inschenken.
Het vertrouwen dat je het dag na dag volhoudt, zou je kunnen putten uit mijn methode: je leest eerst het stuk na dat je de dag ervoor hebt geschreven, daar haal je een clausje of zinnetje uit en dat wordt je titel. Klaar, geen writer’s block. En bij die titel schrijf je gewoon je stukje. Oersimpel. Je maakt er een blog van en je wordt gelezen, want je vraagt gewoon of dat blog in Nurks genoemd mag worden. Dat mag, want hoofdredacteur Max Molovich is de goedheid zelve.
Zo moet je het doen, Spencer. (Ik probeer altijd mensen die bepaalde ledematen missen of teveel hebben, te helpen. Ik mis er zelf ook een paar van.)
Kunst moet niet vrolijk zijn, daar wou ik op terechtkomen. Daar is Spencer het mee eens, volgens mij. Volgens mij vindt hij de geschaterde palingblues uit Volendam ook onzinnig. Carnavalsmuziek is alleen goed wanneer het gespéélde carnavalsmuziek is, en een roman die goed afloopt, daar is ook eigenlijk iets mis mee.
Zo is er ook iets mis met Sergej Tyukanov, die ook zo vrolijk is. Je ziet hem glimlachen terwijl hij aan het tekenen of schilderen is. Onuitstaanbaar vrolijk. Maar toch kan ik het van hém wel hebben.
Spencer: ‘Dat is een keuze die je maakt.’