277. Godverdómme, wat zijn ze blij!

Twee jaar geleden ging ik op Facebook. Het eerste halve jaar was ik er tamelijk actief, toen stierf Alice en daarna ben ik met Facebook gestopt. Nu zit ik er weer op sinds een kleine week. Ik heb een kleine 600 vrienden. Dat wil zeggen, dat zijn mijn vrienden helemaal niet, want daarvan tel ik er maar 5, maar goed, als Facebook dat nou vrienden noemt. Wie ben ik om te protesteren tegen zulke verwatering van termen.
Die vrienden komen voor meer dan de helft uit Vlaanderen. Zo is het begonnen, en zo is het doorgegaan. Vlamingen spreken over het algemeen het mooiste Nederlands, en ze zijn ook, gemiddeld, beschaafder dan ons Nederlanders. Ze hebben daar bijvoorbeeld geen GeenStijl, wat een groot voordeel is, maar ze hebben daar ook geen Frontaal Naakt of Sargasso, en dat is een nadeel. Ik praat graag met Vlamingen: een Nederlander kijkt nog even na of wat je zegt wel klopt, een Vlaming gaat zich daarvan vergewissen. Ze doen hetzelfde als wij, maar ze zeggen het beter.
Eén van die vrienden is de heer Masschecaemer (ik heb zijn naam verzonnen), die van beroep manueel therapeut is. U weet wat een manueel therapeut is: hij beoefent een vaag soort chiropractie en behandelt rugklachten. Er zijn ook manueel therapeuten die geloven dat epilepsie een kwestie van een scheve halswervel is. Als u eens meer over manuele therapie wilt weten, moet u de Encyclopedie der Pseudo-Wetenschappen kopen.
Meneer Masschecaemer heeft op Facebook de gewoonte van het ego-liken (een term die ik gisteravond voor het eerst hoorde van Rebecca), hij doet al twee jaar niets anders, avond na avond. Hij neemt van YouTube een stukje muziek van de Doors, de Rolling Stones, de Who en dat zet hij op Facebook, ongetwijfeld in de hoop dat er vrienden zullen zijn die zijn stukje leuk zullen vinden. Dat gebeurt nagenoeg nooit, en na 10 minuten klikt hij zèlf dat ‘leuk vinden’ maar aan.
Hoe deze gewoonte te verklaren?
Een geringe muzikale kennis, zult u zeggen. Zeker, maar dat kan niet het enige zijn. Een onverdiend groot zelfvertrouwen. Ja, ook dat is een deel van de verklaring. De man wil op deze manier nèt eventjes meer reclame maken voor zichzelf en zijn manuele therapie. O, ik geloof zeker dat dat waar is. Want hij geeft muziek die door vijftigers en zestigers wordt gewaardeerd, en waar zitten de rugklachten? Juist. Als we deze verklaringen voor juist aannemen, en er ook nog aan toevoegen dat het toch wel zeer onbeschaafd is om dit gedrag te vertonen, dan komen we toch wel heel dicht bij een sociopathische kwestie. We kunnen de man niet genezen, bedoel ik. Ik heb anderhalf jaar geleden geprobeerd de man aan te zetten tot het vinden van interessantere muziek, maar hij wilde van geen wijken weten. En over dat ego-liken zei hij: ‘Maar ik houd van deze muziek!’
Er is dus niets aan te doen. We zullen hem zijn gang moeten laten gaan.