286. Gestaald kader

‘Nou ja, dat was wel even schrikken vanochtend. Ik dacht: oeps! Kijk, ik was een uiterst schriel kereltje, het mooiste aan mij waren mijn teennagels. En dat wil je niet steeds tegen jezelf zeggen, toch? Dus ik ging naar de sportschool om te trainen, om er wat beter uit te zien. En ik fietste ook veel, voor mijn kuiten. Maar dat doe je allemaal in je eentje, dus het is sociaal een slechte zaak. En trouwens, de  resultaten waren ook nauwelijks merkbaar. Je kunt wel preparaten krijgen op de sportschool, maar dat helpt ook alleen maar tijdelijk. Dus ik nadenken. Wat heb ik nodig en waar kan ik het krijgen? En ik kende dokter Kees Man in ’t Veld al, die is plastisch chirurg bij de Simson Kliniek. Ik naar Man in ’t Veld toe en ik leg hem mijn probleem voor. Afijn, slot van het liedje was dat hij me uitstekend heeft geholpen. Ik heb nu implantaten in mijn spierballen, mijn kuiten, mijn bovenbenen, mijn bips, mijn borstpartij is ook mooi geworden en sinds een maand heb ik ook mooie, brede polsen want daar heeft Man in ’t Veld van die langwerpige implantaten in aangebracht. Mijn polsbandjes. Nu wou ik nog iets aan mijn penis laten doen, maar daar moet ik eerst voor sparen. Ja, want ik dacht: vrouwen kunnen het ook, met hun borsten. Waarom een man dan niet? Dat is toch ongelijkheid van de zuiverste plank? En verder houd ik het natuurlijk goed bij, ik lig geregeld onder de zonnebank, want het oog wil ook wat, nietwaar. Zo’n bleek opdondertje, dat is ook niks. Maar vanochtend las ik dat die Franse implantaten van PIP giftige kanker zouden bevatten. Alle Franse vrouwen met die borstimplantaten moesten ze weer laten verwijderen. En die schattebout van Volksgezondheid van Nederland zei ook dat alle vrouwen contact moesten opnemen met de kliniek. Dus ik bel Man in ’t Veld en ik vraag hoe het zit met mijn implantaten. Nou, zegt ie, dat zou ik even moeten nakijken, of ze Frans zijn. Ik bel je nog terug! Dus ik zit nu al een halve dag te wachten op zijn belletje en ik maak me wel een beetje ongerust, want om nu alle implantaten uit mijn lichaam te halen en er weer nieuwe in te zetten... Wie gaat dat betalen, is mijn vraag. Maar het belangrijkste is dat je zelfvertrouwen er groter door is geworden, door die implantaten. Want ik durf nu gewoon ‘flikker op!’ te zeggen, midden op straat. Dat had je me vroeger nooit horen zeggen, toen was het altijd goeiedag mevrouw, meneer. Maar ik hoop er dus geen kanker aan over te houden.’