278. Een geringe muzikale kennis

Sommige mensen met een geringe muzikale kennis houden het bij Jody Bernal, maar je kunt je ook ontwikkelen. Die Jody Bernal (ik hoop steeds dat ik zijn naam correct spel) hoopt met zijn Mais si, mais non, een lied dat overigens misschien in het Spaans werd uitgevoerd, of misschien Portugees – maar hij hoopt daar meer donoren door te krijgen. Ik wens hem uiteraard landelijk succes toe, en ook veel succes voor de toekomst. We zullen nog wel zien hoeveel harten en nieren er worden geschonken. (U bent slecht af als ik één van mijn nieren, of mijn armzalig hart, zou wegdoen. Ik zou het wel een goed idee vinden als mijn lichaam wordt gebruikt in een ‘ambachtelijke’ sessie met studenten: ‘En dan moet u eens hier in de buikholte kijken naar de gevolgen van het misbruik van drank! De gevolgen van het roken in de gevoeligste delen, als u even hier kijkt, van de longen zijn ook niet mis te verstaan! En laten we nu eens gaan kijken naar de hersenmassa: here mijn God!’)
De leeftijd waarop je gepokt en gemazeld bent in de muziek ligt niet, zoals in de reclame wordt aangenomen, op 16 jaar, maar op 14 jaar. Ik moest op die leeftijd niets hebben van de Volendamse groep The Cats: die waren halflangharig, maar ze waren steeds uiterst beleefd. Je hoorde wel dat ze live nogal rockerig tekeer gingen met bluesnummers, maar op radio Veronica was daar niets van te horen. The Outsiders, dat was meer mijn band, maar die hadden als nadeel dat ze geen muziek konden maken. Nee, Q65, dát was mijn favoriete nederbietband: die hadden uitstraling plús ze konden nog goede muziek ook maken. En natuurlijk Cuby, maar die hoorde je nooit op de radio. Daar moest je elpees van hebben.
Wat je toen op de radio hoorde, dat was vooral buitenlandse, dus Engelse muziek en, in mijn herinnering althans, waren dat voornamelijk The Hollies. Hoe verlaag je jezelf? Door te houden van The Hollies, want daar konden je ouders ‘ook wel naar luisteren’. The Hollies, dat was maar een procent beter dan The Cats.
Het was wel een gezegende tijd toen ik 14 was: je had Dylan, The Cream, Jimi Hendrix. Ik ben blij dat ik in 1967 nog lang geen twintig jaar oud was, want dan had ik nu nog steeds van Gene Pitney gehouden.
Wat later kwam er mijn liefde voor Bach bij, die ik vooral heb leren kennen door het pianospel van Glenn Gould. En weer wat later ging ik luisteren naar oudere muziek (vooral de Engelse renaissancemuziek), naar moderne hardmetal rock, naar de jazz uit de jaren 1955-1965, naar Gorecki, Pärt, Oestvolskaja. The Hollies kan ik nog steeds niet pruimen, net zoals bijvoorbeeld Mozart, die twee eeuwen geleden muziek van The Hollies maakte.