291. ‘Die zijn daar overduidelijk neergezet’

Kist is boos. Nu is de heer Kist al het hele decennium boos, dus een nieuwtje vertel ik niet. De 68-jarige Gerardus Jacobus Maria (roepnaam: Grard) Kist woont aan de Noordervaart, naast Restaurant Tervliet. Op 57-jarige leeftijd raakte hij zijn baan als tulpenveredelaar kwijt (‘En weet je waaraan? Aan een jongere! Want zo doen ze dat tegenwoordig!’) en sindsdien zit hij thuis. Alleen, want hij is nooit getrouwd, wegens een te hoge zuurtegraad en ‘omdat de tulp altijd mijn grote liefde is geweest. Ik was net druk bezig met de Tulipa kuschkensis, een prachtige rode tulp met een zwart hart, dat wil zeggen met een zeer donkerbruin hart dat ik inktzwart wou maken, en ik zit aan mijn laatste kweek voordat het zover zal zijn. Komt mijn baas er aan en die zegt: we hebben je niet meer nodig, je bent te oud. Je kost teveel. Dus ik denk: dan krijg je je zwarte hart ook niet, boerenlul! Ik heb gewoon al mijn aantekeningen en al mijn kweekjes vernietigd. Daar heb ik later nog moeilijkheden mee gekregen, want de rechter vond ook dat ik schade had toegebracht aan het bedrijf, dus ik zei: oké, dan maak ik gratis die aantekeningen voor jullie, want ik heb een geheugen, daar kun je niet tegenop. En die aantekeningen heb ik zeer slecht leesbaar gemaakt, ook nog met koffievlekken erop. Maar daar zijn ze mee aan de gang gegaan. Ik wenste ze veel succes, maar een inktzwart hart heb ik nog niet gezien.’
Kist kan zich opwinden over de kleinste dingen. Wat stoort hem nu weer? Restaurant Tervliet heeft ook een afhaaldienst: je belt ze op, bestelt één of meer gerechten, en die kun je dan een half uurtje later komen afhalen. Het loopt storm, want ze hebben een paar goede koks in de keuken werken. Tussen zes en zeven uur ’s avonds komen er twintig tot dertig Dirkswoudenaren hun eten ophalen. Die komen meestal met de fiets. ‘Het is sowieso onverstandig om je eten te kopen bij een restaurant, je kunt het goedkoper zelf maken. Maar die fietsen parkeren ze dan voor mijn ramen. Want die meneer van Tervliet heeft geen plaats, zegt ie, voor een fietsenstalling. Ik heb er de politie al bijgehaald, maar dat heeft ook niet geholpen. Ik ben nu bezig een plakkaat te maken met daarop: Fietsen, hier gestald, worden verwijderd. Want ik ben het zat! Ik ben het gewoon zat! En ik verwijder die fietsen ook! Die gaan m’n garage in.’