19. Een sociaal acceptabele manier van liegen

Als we naar bed gaan, Alice te Voorburg en ik te Egmond aan Zee, stuur ik haar altijd een laatste mailtje: ‘Slaap lekker. Kuifje en het Pronkjuweel.’ Of welke andere politicus er ook aan de orde was geweest, die dag.
Het kan niet anders: Alice moet wel denken dat ik een zo belezen type ben dat ik zelfs de Kuifje-stripboeken ken. Dat is niet zo. Ik ken ze niet, ik heb ze nooit gelezen. Het zat niet in het pakket van opvoedingsmaatregelen die mijn ouders mij hadden voorgelegd. Stripboeken lezen, daar had je de tijd niet voor. Je moest échte boeken lezen.
‘Leven is lezen,’ zei mijn vader altijd, ‘het is maar één letter verschil.’ Mijn vader, die overdag lood goot (hij was de plaatselijke loodgieter) veranderde na het avondeten in een verwoed lezer. ‘Wie veel leest, leeft langer,’ zei hij soms en hij gaf ons het goede voorbeeld.
Ik las de Kuifjeboeken dus niet, ik heb me nooit laten afleiden door die malle tekenkunst, ik las bijvoorbeeld Arendsoog en het blaffende zand van Paul Nowee en ik vroeg mijn vader: ‘Hoe zit dat met die naam, Arendsoog?’
‘Die naam heeft de schrijver verzonnen. Bij elkaar gelogen dus. Hij heette in het echt Bob Stanhope, en die naam Arendsoog heeft hij van de Indianen gekregen.’
‘Van de Witte Veder-indianen?’
‘Ja.’
‘Rare manier van doen vind ik het.’
‘Hoezo, jongen?’
‘Om zo te liegen in een boek.’
‘Dat doen alle schrijvers in hun boeken.’
En daarmee bracht hij me op het spoor van schrijvers zoals Tsjechov, Boyle, Amis, Le Carré, Nabokov, Perec.