9. Dank u, meneer Huys

Wie is Nederlands beste interviewer? Twan Huys. Waarom hij zichzelf niet gewoon Toine noemt, ontgaat mij. Wie zou dus de komende jaren het programma Zomergasten naar een hoger niveau kunnen tillen? Juist. Laat hem ook zelf maar beslissen welke gasten hij neemt.
Ik weet natuurlijk niet welke soort gasten hij neemt, dus ik neem nu zelf plaats aan de Zomergastentafel, met excuses voor de onbehoedzame en onverdiende eer die ik daarmee opeis. Tegenover mij zit Twan Huys, die het gesprek als volgt begint.
- Goedenavond, dames en heren. Dit is Zomergasten. Ik zit tegenover de heer Hoogeboom, we hebben afgesproken dat we elkaar zullen vousvoyeren.
- Uiteraard.
- Meneer Hoogeboom, u heeft op uw verschillende blogs duidelijk gemaakt dat u dertig jaar...
- Eénendertig jaar waren het.
- Dat u éénendertig jaar lang manisch-depressief bent geweest. Daar bent u op de een of andere manier van genezen. Waarom schrijft u daarover?
- Nou, op de eerste plaats: waarover zou ik ánders moeten schrijven.
- U heeft anders fantasie genoeg.
- Ja, maar je kunt nu eenmaal niet of laat ik het anders formuleren. Als ik over mezelf wil schrijven, dan kom ik automatisch uit op die 31 jaren van manische depressie. Dat heeft tegenwoordig weer een andere naam: bipolariteit. Ik blijf het gewoon maar manische depressie noemen. Ja, waarom schrijf ik daarover? Ik denk dat mijn schrijverij over zulke dingen een misschien wel genezende of verzachtende werking kan hebben, een gunstige invloed op mijn medelijders.
- Hoezo gunstig?
- Nou, ik hoop dat ik minstens één, maar ik hoop natuurlijk veel meer zelfmoorden voorkom. Je kunt beter in ellende leven dan helemaal niet leven, en je kunt genezen van je ellende. Daarvan ben ik een voorbeeld.
- Hoe bent u genezen?
- Nou, niet door de pillen en ook niet door de psychiatrie. Ik heb in die 31 jaar wel zo ongeveer alle pillen geslikt die er zijn tegen depressies, en ik heb acht psychiaters gekend. Ze hebben geen van allen geholpen. Wat mij helpt, is strikte discipline. In de zin van: eerst de boel opruimen en je boodschappen doen. Daarna een stukje schrijven. Daarna nog een paar korte stukjes maken voor mijn BJB-blog. Dan de keuken in om te koken. Enzovoorts. Zonder de gave van het woord zou ik het misschien niet gered hebben.
- U bent gelovig?
- Nee, aan die onzin heb ik nooit gedaan.
- Dan gaan we nu uw eerste fragment doen: professor Richard Dawkins staat tegenover een Amerikaanse bullebak.
- Ja, tegenover een gevaarlijk type. Wat opvalt, is dat Dawkins zo beleefd blijft. Hij laat die gelovige Amerikaan rustig uitrazen. Die zet zichzelf — en zijn geloof — dan ook behoorlijk te kijk.
- Het fragment. Daar komt het aan.