3. Schilderijen

Soms wordt op dit blog ruimte gelaten voor andere stemmen. Zoals voor de stem van Doortje Zwart-Zwart, 80 jaren oud, wegend 61 kilogram (‘Dat heb ik vanochtend nog zitten wegen!’). Ze is mijn buurvrouw.

Hallo mensen in de hele wereld, want ik ga nu, geloof ik, internationaal. Dit is Egmond aan Zee, het Derp, om het maar kort te zeggen. Kom allemaal naar het Derp in de zomer, dat is het gezelligst.
Ik ben 80 jaar, zeg ik altijd tegen de dames en heren, maar eigenlijk ben ik nog 79, maar wat scheelt een jaar, niet? Raar mens hè? Ik zeg tegen die man van het Tafeltje Dekje altijd: je had weer schitterend eten! Wanneer? vraagt hij. Dus ik zeg: prik een datum! Leuke vent trouwens, bijna zo leuk als mijn man. Mijn man is overleden, alweer tien jaar geleden. Sommige mannen overlijden zo snel.
Dat je niet denkt dat het over incest gaat. Mijn man heette Arie Zwart en ik heet Doortje Zwart, maar we zijn van verschillende families. Hun Zwarten zijn van de Pukkels en mijn Zwarten zijn van de Grapers. Dat zijn van die namen hè.
Maar goed, mensen. Ik zou het veel liever hebben gehad over bijvoorbeeld kaboutertjes, want daar staat mijn huis vol mee. Gek mens hè. Maar mij is verzocht hum! Weet u, ze noemen mij de zigeuneres. Ik hoor dat wel, maar ik doe gewoon alsof ik dat niet hoor. Ik heb het niet gehoord!
Soms komt er om kwart over twaalf een sinistere dame langs. Dat wilt u niet weten, dames en heren. Een vroegere buurvrouw uit Alkmaar is dat, met een groot schuldcomplex. Ze komt op een Batavus-fiets van wel 1000 gulden, en dan komt ze precies op etenstijd! Dan kan ik niet in mijn eentje dat Tafeltje Dekje opeten, dat is wel duidelijk! Dan krijgt zij ook de helft.
Maar ik mocht overal over schrijven, zei Ben, als het ook maar een béétje ging over zijn schilderijen. Ik nog vragen, of het niet over Lingo mocht gaan. Dat mocht niet, zei Ben.
Dus ik betreed zijn flatje en wat zie ik: in zijn hal zie ik een schilderijtje van een veel te dik, naakt meiske. Ik zal er niks van zeggen, maar als je zo binnenkomt? Ik vind het niks.
Loop je verder door zijn huis, dan ruik je zijn koffieapparaat natuurlijk, gek mens hè. Maar zijn schilderijen! Dat zijn allemaal van die moderne Papoea-Nieuw-Guinea-schilderijen! ‘Dat is geen schilderij, dat is een ets, buurvrouw,’ zei Ben nog. Nou, goed, vooruit.
Het enige, echt het enigste, schilderij dat ik mooi vond, was dat dingetje van die twee duivenveren, dat boven de kachel hangt. Ongeveer zo groot als een vel papier. En daarmee wil ik deze uitzending eindigen, dames en heren.