2. Je hebt niet elke dag zin

Je hebt niet elke dag zin om te schrijven. Ik heb gisteravond een fles portwijn en twee glaasjes piña colada gedronken, ik werd (zoals dat elke dag gaat) vanochtend om tien uur gebeld door mijn lief, die u misschien kent van dit of dit blog. Om 12 uur belde ze nog een keer: ‘En nu eruit, droldrie!’ Tegen zoveel allitererende overmacht was ik niet bestand, ik stond op. Ik heb gelukkig nooit een kater of nadorst of hoofdpijn. Gelukkig ook stond dit stukje gisteravond al in de steigers zogezegd, dus ik hoef het nu alleen maar even op te schrijven.
Denkt u wel eens na over de 19e eeuw? Dat was een tamelijk vreedzame eeuw, waarin je nog wel dood ging omdat er nog geen penicilline was, maar in die eeuw schreven Poesjkin, Toergenjev, Tolstoj, Heine en ook onze Multatuli. In 1848 werd in Clonakilty, county Cork, Ierland, geboren: William Michael Harnett. Het was in de jaren van de aardappelziekte, dus William ging al in zijn vroege jeugd met zijn vader en moeder naar de Verenigde Staten. Naar Philadelphia, om precies te zijn.
William werd schilder. In 1886 schilderde hij The golden horseshoe, dat u hierboven ziet staan en waarop u maar even moet klikken. Kijkt u ook even hiernaar. Onderaan die pagina staan nog wat schilderijen, waarvan die met die viool een schitterend ding is.
Een beetje kunstkenner zegt altijd: in de 19e eeuw gebeurde er in de kunsten niets. Een gezapige eeuw. Nee, je moet eens kijken in de 20e eeuw! Picasso, Kandinsky, Appel, Ernst, Magritte!
Ik ben zo vrij die kunstkenner tegen te spreken. In de 19e eeuw was er William Harnett. Harnett was misschien een te goede schilder om als voorbeeld te dienen, om als voorloper van een beweging te fungeren. In Nederland is dit zo ongeveer de eerste keer dat hij genoemd wordt, zijn werk is ook niet te vinden in Nederlandse musea.
Harnett stierf aan reuma in 1892. Hij was maar 44 jaar oud.