165. Mijn versiertechnieken

Mijn slanke, atletische bouw heeft er natuurlijk toe bijgedragen dat ik in mijn leven nooit enige versiertruc heb toegepast. Ik heb altijd op mijn voorkomen gebouwd, op mijn, hoe zal ik het zeggen, Usain Bolt-achtige gestalte.
Ik drong mij bijvoorbeeld eens binnen in de kleedkamer van een Alkmaarse vrouwenvoetbalclub, liet daar mijn broek en onderbroek zakken en zei: ‘Sportief blijven, dames!’ Maar ik werd onmiddellijk weggedragen door twee terreinknechten.
Nog zeer onlangs was ik in de locale supermarkt, waar ik altijd mijn boodschappen doe en bejaarden en hulpbehoevenden help met artikelen uit de bovenste schappen pakken. Nu stond ik in de zeepafdeling, deed weer mijn broek en onderbroek omlaag, en zei galmend: ‘Gratis, dames!’ Maar geen dame reageerde, wel kwam de bedrijfsleider op mij af, met woorden zoals: ‘Doet u toch eens normaal, meneer Hoogeboom!’
Meer dan mijn geweldige bouw, die door mijn kameraden ‘agrarisch’ wordt genoemd, heb ik niet tot mijn beschikking. Ik kan de dames niet betoveren met galante taal, al heb ik natuurlijk wel een ‘Gaat u voor’ losgelaten, jaren geleden, toen ik bij de damesdouches in het plaatselijke zwembad had postgevat.
Mijn borstkas is het meest opvallend, naast mijn dijpartijen. Ik ben dan ook veel in zwembaden te vinden en stel daar mijn lichaam tentoon, zeggende, wanneer een dame langsloopt: ‘What you see, is what you get!’

164. Dan ben je verkocht natuurlijk

Begin augustus 2006 begon ik te schrijven op mijn eerste blog. Ik weet niet eens meer hoe dat blog heette. Wat ik op dat blog schreef, weet ik ook niet meer. Medio september van dat jaar schreef ik een stukje over die hakbijlmoord die ik weet niet meer waar plaatsvond. Roosendaal of een dergelijke plaats.
Op dat stukje kwam een reactie van een dame, die een pseudoniem gebruikte dat ik ook niet meer weet. Dat pseudoniem had in elk geval iets te maken met het strand, dacht ik. Reden waarom dit blog ook een strand in zijn kop heeft. De reageerster was Alice, bleek later. We voerden, heel voorzichtig het eerste jaar, een conversatie via dat blog. Dat bleek te bevallen.
Later zei Alice: neem gmail. Dan voeren we onze conversatie in het geheim (ik wist toen nog niets van de mogelijkheden van het internet, Alice wist er veel meer van), en niet zo publiek via het blog. We wisselen nu per dag, als we niet bij elkaar zijn, gemiddeld 75 mailtjes via gmail, al een paar jaar.
In 2007 behoorde het tot mijn versiertechnieken om een alfabet van onbekende componisten samen te stellen. Dat stuurde ik naar Alice toe, met steeds één werk van elk van de 26 componisten. En ik zal nog wel meer trucjes hebben uitgeprobeerd om haar voor mij te winnen, die ik mij niet meer herinner, want ik kan mij niet alles meer voor de geest halen.
Daarom vooral is het zo belangrijk voor mij dat zij er zal blijven, want zij weet zich nog van alles te herinneren. Ik niets meer. Ik ben op dit moment bijvoorbeeld mijn huissleutels kwijt: een ring met zes sleutels. Die zitten altijd in mijn linker jaszak. Die jas is er ook niet meer. Nergens te vinden.
Maar ik heb Alice al gebeld, vanochtend: kom alsjeblieft, want ik kan mijn huis niet uit, ik ben mijn sleutels kwijt! Alice komt.