Geen zelfmoord a.u.b.

Ik ben een kustbewoner en als kustbewoner weet ik alles van de zee, maar zie ik het zeetje bijna nooit. Naar het strand: nooit. De duinen in: hoogst zelden. Wij kustbewoners gunnen iedereen het geluk naar de zee te komen kijken, maar wij hebben die zee al zo vaak gezien dat het niet interessant meer is voor ons. Als geboren Amsterdammer loop je ook niet door de stad om te kijken naar zestiende-eeuwse gevels. Daar ben je aan gewend.
Maar als er iets gebeurt binnen een straal van 500 meter van mijn woning, en het strand ligt binnen die grens, dan is Hoogebooms Scherpe Oog paraat!
De heer en mevrouw Kummer uit het Overijsselse Ommen komen elk jaar met hun zoon Herman naar Egmond aan Zee, om hun vakantie hier te vieren. Zoon Herman is nu 17 jaar en dat is ook in Overijssel de leeftijd waarop sommige jongens vreemd gedrag beginnen te vertonen. Ze worden depressief of ze worden moorddadig of zelfmoorddadig. Ommen is ook geen plaats waar je voor je plezier gaat wonen, dus ik begrijp het wel. Het moet een hel zijn voor Herman.
Ik loop vorige week op een avond door de Voorstraat, toen ik Herman tegenkwam. We hadden elkaar een jaar eerder ook al gesproken. Hij was in dat jaar tijd een lange jongen geworden en hij was ook veel somberder over zijn toekomst.
‘Het zit er niet in dat ik nog terugga naar Ommen,’ zei hij.
‘Dus je blijft hier?’ vroeg ik.
‘Ja.’
‘Waar ga je wonen?’
‘In zee.’
‘Je bent dus van plan er een eind aan te maken?’
‘Ja.’
‘Dat moet je niet in Egmond aan Zee doen.’
‘Waarom niet?’
‘Ten eerste is dat enorm slecht voor het toeristenverkeer. Als de toeristen weten, daar heeft een jongen zich laatst van kant gemaakt, dan komen ze er niet op af. Dat zul je wel begrijpen.’
‘Daar had ik nog niet over nagedacht.’
‘Een hele plaatselijke economie zou er door ontwricht raken.’
‘Dat zou wel heel erg zijn.’
Herman beloofde me dat hij er nog eens een nachtje over zou gaan slapen.