243. Het blijft wel bestaan

Het blijft wel bestaan, dit blog, want ik ga er weer op schrijven. Elke dag. (Juicht mede.) Neem nu dit eigenaardige voorval waarvan ik, helaas als enige naast de Dirkswoudenaren, getuige was in het landelijke Dirkswoud. Om preciezer te zijn: vlak voor het vroegere postkantoor aldaar, Noordvaart 125.
Ik loop daar vanmiddag wat te strompelen, ik bedoel natuurlijk: ik loop daar toeristisch te flaneren, en ik groet dezen en genen. ‘Hallo, Karel!’ en ‘Goedenmiddag, Jan de Kat! U ook, mevrouw, hoor!’ Je bent ergens bekend, dan moet je je daar ook naar gedragen, vind ik. Ik vind bijvoorbeeld dat die Wesley Sneijder het helemaal verkeerd aanpakt. Katholiek worden vanwege je verkering, dat is natuurlijk altijd vragen om een scheiding. Katholiek worden is trouwens om elke reden een grote vergissing. Maar Wesley geeft niks om de gewone mensen meer, die geeft alleen nog maar iets om die Jolante.
Terug naar het verhaal van vanmiddag. Ik loop daar, of, laat ons zeggen, ik beweeg me daar. Met een rollator. Er lopen nog een twintigtal mensen. Er komt een geldbus aanrijden. Iedereen blij, behalve ik, want ik heb nergens geld voor nodig. Die geldbus moet geparkeerd worden vlak voor Noordvaart 125, want daar is een Rabobank pinpunt. Men maakt dus plaats en men wacht.
Geldbus met daarin: twee mannen. Eentje van hen moet dan naar achteren kruipen, heb ik ooit begrepen, en met het geld tevoorschijn kruipen. Op dit schouwspel wachtten ook de Dirkswoudenaren.
Na een kwartiertje kwam er ook een man uit die auto tevoorschijn, die, de armen breed uitzwaaiend, sprak: ‘Mensen! Een ogenblik geduld! Er zijn de laatste tijd veel overvallen geweest op ons soort mensen. Dat willen wij hier voorkomen! Ik heb hier aan mijn rechterarm een koffertje hangen, waarin zich geen geld bevindt. Dat koffertje breng ik nu naar de pinautomaat. Geduld!’
Er kwam zelfs applaus. In gemeenten zoals Dirkswoud is nooit een overval gepleegd en zal er ook nooit een gepleegd worden.