261. Gewijde rust

Ik ben dit jaar nu eens niet met vakantie naar het buitenland gegaan, ik ben in Nederland gebleven. Genoeg mooie plekjes te vinden, even mooi als Venetië of Barcelona. Het landelijke Dirkswoud bijvoorbeeld is ‘een ideale vakantiebestemming’.
Op camping De Gietelaar van de heer en mevrouw Verbons, Noordvaart 138, is altijd plaats. Er staan wat stacaravans op het veldje achter hun boerderij, en mijn éénpersoons tentje kon er gemakkelijk bij. Op het aanbod van mevrouw Verbons om in de boerderij te komen slapen, ben ik wijselijk niet ingegaan.
Op die ene nacht na, toen het in het Noordhollandse zo hard regende en onweerde. De staldeur ging open en daar verscheen mevrouw Verbons die me toeschreeuwde: ‘Kom toch binnen, meneer!’
Ik naar binnen, kopje koffie met een stroopwafel, en hup naar bed. Dat wil zeggen, ik kreeg een tamelijk krappe bedstee toegewezen. De heer en mevrouw Verbons waren gelegen in bedstee nummer twee, niet ver van mijn bedstee af.

Ik heb niet geslapen, die nacht. Niet alleen onweerde het, ook hoorde ik vreemd geritsel boven me, ik hoorde ook ‘Ka ka!’ roepen door een vogel. Maar ik hoorde in de duisternis vooral mevrouw Verbons. Ze bidde eerst een Onze Vader, dat ze aldus eindigde: ‘En leid ons niet in bekoring, maar verbind ons met het kwade.’ Ze giechelde even en ging verder: ‘Henk? Hénk!’

‘Ja, wat is er? Ik moet morgenochtend om zes uur de koeien weer melken. Ga slapen, Aleida!’

‘Ik wil alleen maar even op je gaan zitten.’

‘Oké dan. Even.’

Ik hoorde enige geluiden. Toen weer: ‘Henk! Hénk!!’

‘Wat is er nou weer?’

‘Als je wilt slapen, dat is goed. Dan ga ik een deur verder.’

Weer enige geluiden. ‘Ka ka!’ klonk het boven me. Geritsel, geschuifel, en toen stond Aleida naakt voor mijn bedstee.

Je maakt wat mee in vakantieland Nederland!