214. Voor de rest van je leven

In de verschrikkelijke winter van 1963 was het niet Reinier Paping die me bijzonder opviel, maar was het mijn vader. Hij was loodgieter en had een Volkswagen, maar door de sneeuw kon je niet door Limmen rijden. Hoe ging hij dus te werk? Met een slee, waarop een hoopje gereedschap was samengebonden. Die slee trok hij voort.
Hij zei een keer, toen we daarover converseerden: ‘Dat moet je goed onthouden voor de rest van je leven.’ Dat heb ik gedaan, en ik heb meer herinneringen van gebeurtenissen (of laat ons zeggen gebeurtenisjes), waarbij ik mezelf voorhield: dit moet je onthouden.
Iets dergelijks heb ik de laatste week gezien. De plaatselijke afdeling van GroenLinks had gemeend de gemeenteraads-verkiezingen van vandaag als volgt te moeten begeleiden. Rond een metalen paal waarop een bord staat (ik weet niet meer welk bord het is), vlakbij een parkeerterrein bij mij in de buurt hadden ze, met touwtjes, twee stukken bordkarton bevestigd. Vlak onder dat bord. Op die stukken bordkarton hadden ze affiches geplakt met daarop onder meer de tekst: ‘Geen hoogbouw bij de bowling!’
Toen ik deze reclamezuil voor de eerste keer zag, zei ik grimmig in mezelf: ‘Van beide zijden zichtbaar!’
Het regende flink, de afgelopen week, en de tweede keer dat ik die affiches zag, waren ze al gezakt tot halverwege die paal. Het bordkarton was ook al zeer soppig en bruin geworden. De derde keer dat ik ze zag, waren de affiches gezakt tot op het trottoir en volkomen vermiezerd en onleesbaar geworden.
Ik ben geen fotograaf, ik heb zelfs nooit van mijn leven een fototoestel gehad, dus plaatjes van dit heerlijke gebeuren kan ik u niet bieden. Maar als de mensen langskomen voor koffie, en ze willen er een koekje bij, dan zal ik ze bestraffend toespreken: ‘Geen hoogbouw bij de bowling!’ Het is zaak daarbij een ernstig gezicht te trekken.