Banaal vindt u het misschien, maar ik haal een titel altijd uit het vorige stukje. Dat doe ik meestal even na twaalven ’s avonds en dan schrijf ik er de volgende ochtend een passend stukje bij. Zo werk ik nu eenmaal. Ik heb dus een titel, en daar hangt het stukje van af. Niet andersom. Ik probeer het me ook soms moeilijk te maken, zoals dit keer.Echter, zo moeilijk is het niet om met mijn titel van vandaag iets te doen.
Nadat je een titel gevonden hebt, ga je slapen. Dan is je dag afgelopen, je bent verlost, alle pijnen zijn vergeten enzovoorts. Het is bij mij nog wel zo, dat ik in mijn bed duik, denkend: had ik niet een betere titel kunnen hebben? Dat is een vraag waar ik meestal mee in slaap val.
Hoe laat sta ik op? Negen uur dertig sta ik op, dan bel ik mijn geliefde om te vragen of zij ook opgestaan is (eigenlijk: of ze niet ziek in bed is blijven liggen). Daarna de gewone werkzaamheden: douchen, ontbijtje, koffie, computer aanzetten.
Ongeveer om tien uur kunt u mij dus bereiken. Telefonisch, per mail, persoonlijk. Maar nu het vreemde verhaal dat me vanochtend overkomen is. U moet weten, ’s ochtends zet ik eerst een stukje Glenn Gould op. Dat ritueel werd vanochtend ruw verstoord, er werd op mijn raam geklopt. U moet ook weten dat zelfs het tikken van een klok mij al van stuk kan maken.
Ondanks dat, ik deed mijn deur open. Daar stond Adrie Verver, een zeer oude kennis uit Limmen. Adrie was, net als ik, al zeer verouderd, maar ik herkende hem meteen.
Gratis koffie dus. Praatje maken. U weet wel hoe dat gaat: hoe is het met jou, nu? Wel, het ging slecht met Adrie, hij zocht woonruimte, maar kon niets vinden. ‘Waar ben je ingeschreven?,’ vroeg ik. ‘Nergens,’ zei hij.
Een onrendabel geval, dus, redeneerde ik meteen, want zo moet je dat zien volgens Marcel van Dam. Ik nam meteen verschillende biljetten van tien, twintig en vijftig euro’s (die overal in het huis rondlagen) in beslag en stak ze ferm in mijn rechterbroekzak. Want je weet het niet hè?
Bovendien wist ik al dat Adrie een gevangenisstraf voor het een en ander had uitgezeten. Dus dan kijk je wel uit, niet?
Over het geheel genomen viel het bezoek van Adrie me nog wel mee. Er waren kleine gewelddadigheden, die ik in de kiem gesmoord heb kunnen houden.
Overigens, Adrie is een gevaarlijk persoon. U moet er niet mee omgaan, ik waarschuw u.
Maar u snapt nu wel waarom de titel van dit stukje zo slecht was, en gewoon Acrostichon had moeten luiden.
Posts
Leuk B.E.N H.O.O.G.E.B.O.O.M
BeantwoordenVerwijderenIk had het acrostichon net behandeld op BJB en ik dacht toen al: dat kan ik nog wel eens gebruiken. Het wachten was op een goede titel.
BeantwoordenVerwijderenMag je je titels ook uit de reacties halen?
BeantwoordenVerwijderenkruisinfectie
tzatziki
inpalmen
zadelgewrichten
Helaas niet. Maar ik mag in een volgend stukje bijvoorbeeld wel zeggen dat dxtr het in een reactie had over o.m. tzatziki. Daar verzin ik wel iets op. En dan maak ik een volgend stukje met als titel: ‘Tzatziki’.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik moet eerst even opzoeken wat het woord betekent.
Luister net naar een interview (radio zes) met Wim de Bie op het Crossing Border Festival in Den Haag. Het ging over zijn internetstukjes. Hij was er even uit, maar hij zei dat zijn stukje altijd voor negen uur 's ochtends geschreven was. Hij stond dan wel om zeven uur op. Hij had het nog over de vuchtigheid van het net.
BeantwoordenVerwijderen...vLuchtigheid....
BeantwoordenVerwijderenWat Wim de Bie daar zei, over die vluchtigheid, klopt natuurlijk. Maar eigenlijk is alles wat je ziet, hoort, zegt of beluistert, vluchtig.
BeantwoordenVerwijderenJe kunt wel een bestseller schrijven, maar die is over 200 jaar onbekend en alleen nog bij enkele specialisten bekend.
Of neem het christelijk geloof, dat nu zo’n 2000 jaar bestaat. Dat is, op de zeg 2 miljoen jaren bestaan van de homo sapiens, peanuts.
Ja, het internet is vluchtig. Bloggen is vluchtig. Het is waar, hoor, maar ook een pietsie open deur ingetrapt.