199. Het zit al zo lang in mijn kop

Ik heb vannacht zitten kijken naar de 500 meter mannen op de Olympische Spelen, de winnaar was een jongeman die Lo Mei Pung of iets soortverwants heette. De echte winnaar was de Canadese ijsmeester.
Hij had tot zijn beschikking: twee ijsschaafmachines, en nog één reserve, maar die stond ergens ver weg in een kelder of iets dergelijks. Van die twee machines, die gebruikt moesten worden om de 10 ritten, bleek tijdens de eerste pauze één machine stuk te zijn. Mart Smeets meldde dat die wagens ‘elektrisch waren’. De tweede machine stond verkeerd afgesteld en maakte de ijsbaan stuk. Wat nu? De reservewagen uit de kelder halen, bleek de juiste oplossing.
Het duurde anderhalf uur, dit oponthoud. Normaal duurt het werk van zo’n wagen een kwartiertje.
De NOS verdeed de tijd met langlaufen, skiën, kunstrijden, waar ik het veel interessanter zou hebben gevonden als ze eens zouden hebben uitgelegd hoe die ijsschaafmachines precies werken. Daar zag je wel iets van, maar niet genoeg.
Ik ging pas om 5 uur naar bed en kwam er ook pas laat weer uit. Het was mijn bedoeling om met ingang van vandaag ’s middags twee uur te gaan werken aan Het verhoor (een toneelstuk). Dat gaat dus niet door, het moet morgen maar beginnen.
Vroeger zou zo’n oponthoud me in lichte paniek hebben gebracht, maar daarvan is nu geen sprake meer. Als iets al zo lang in je kop zit, dan komt het er wel een keer uit, redeneer ik nu.
Ik blijf overigens gewoon deze stukjes schrijven, hoor.