woensdag 24 februari 2010

207. ‘Meer pep!’

Het is gemakkelijk en moeilijk, het schrijven van deze stukjes. Eerst het moeilijke: het moet elke dag gebeuren, zeven dagen ’s weeks. Ik moet wel doodziek zijn, wil ik een dag niet schrijven. Maar ik ben het al jaren lang gewend. In 2002 was het voor het laatst dat ik een tijdje niet schreef. Ik lag toen in het ziekenhuis met een herseninfarct. Toen ik weer thuis kwam, ging ik meteen zitten en schreef ik: ‘Je dacht misschien: hij is dood. Maar nee hoor. Ik heb wel in het ziekenhuis gelegen, waar men meestal dood gaat, maar ik nu eens niet.’ En ik schreef meteen verder in hetzelfde barbaarse, dagelijkse tempo. Ik weet niet beter of het hoort zo.
Het gemakkelijke aan deze stukjes zit hem in de formule waarmee ik ze schrijf: ik kies een titel uit het stukje van de vorige dag en bij die titel schrijf ik een stukje. Als ik een uurtje bezig ben, heb ik een stukje. Nog een minuut zoeken naar een plaatje en klaar is Kees. U vraagt zich misschien af: waarom die moeite? Schrijf gewoon je stukjes!
Maar wie zich dit afvraagt, heeft geen weet van de gruwelijke ziekte die a writer’s block heet. Mijn manier van schrijven verhindert op eenvoudige wijze dat die ziekte kan optreden.
Het gevaar van mijn manier van schrijven is wel dat je af en toe stukjes schrijft die je zelf niet meer wilt nalezen: te gemakkelijk bedacht of te moeizaam bedacht, kortom, te slecht geschreven.
Ik ga het me, met ingang van heden, iets moeilijker maken. De titel van dit blog zou kunnen gaan luiden: Ben Beslotzint Zich. Uitsluitend de laatste zin van een stukje kan dus de titel van het volgende stukje worden. Daarbij houd ik me aan de secundaire eis dat ik, hoe zal ik het zeggen, geen laatste zinnen zal maken zoals ‘Een kromme bal...!’ om de volgende dag met die titel aan de haal te gaan en een stukje te schrijven over Willem van Hanegem. Dat is verboden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten