63. Leuke functie

Je hebt werk, en je hebt functies. Functionarissen vind je bijvoorbeeld op het belastingkantoor. Boekhouders, managers in ziekenhuizen, het zijn en blijven functionarissen. Functionarissen administreren het echte werk.
Nederland is een land van functionarissen.
Ik ben in mijn leven altijd — op één keer na, waarover straks — verre gebleven van welke functie dan ook. Ik wou steeds dat er iets uit mijn handen kwam, ik wou iets maken. In mijn kennissenkring zat een stukadoor. Bij het bedrijf waar hij werkte, zat ook een boekhouder/werkverdeler. Die man had ik ook kunnen kennen, maar ik kende hem niet en daar was ik wel tevreden over: zo’n man maakt niets, nergens, nooit. En waar moet je dan met hem over praten? Over zijn aquarium?
Ik heb steeds vergaderingen gemeden als de pest. Als ik solliciteerde, zei ik er steeds bij: vergaderingen, werkoverleg, wat ook, doe dat maar zonder mij. Ik hoor later wel wat jullie besloten hebben.
In de jaren tachtig begon opeens dat rare gedoe van die teambuilding in zwang te komen. Ik zei toen: daar doe ik niet aan mee, want ik ben geen teamlid. Als dat je niet bevalt, moet je me maar ontslaan. Dan ga ik bij de concurrentie werken.
Dat werd wel vreemd gevonden, maar een reden voor ontslag was het toch niet: ik werkte goed en hard.
Ik schaakte op de dinsdagavond bij een schaakclub in Alkmaar. Daar werd me eens gevraagd secretaris te worden van de club, en daar ben ik ingetrapt. Ik ben het een jaar lang gebleven. Gottogottogot, die bestuursvergaderingen! Die ledenvergaderingen! Ik vind praten met één mens over het algemeen aantrekkelijk. Praten met twéé mensen is voor mij de limiet. Als je meer dan drie mensen bij elkaar zet en ze laat praten, dan heb je een volière vol zangvogels, waaruit geen enkele herkenbare melodie meer komt.
Je hebt een componist en je hebt musici. Dat zijn de werkers. En je hebt ook nog een dirigent. Dat is de functionaris. Ik heb niets met dirigenten.