82. Een keurige chauffeur

Een chauffeur heeft een lijst van dingen die hij moet onthouden. Punt één: waar staat meneer. Of mevrouw, maar in mijn geval is het meneer. Twee: hoe kom ik in godsnaam op tijd naar die plek? Drie: waar moet meneer naartoe?
Dat zijn zomaar wat vragen waar je voor staat. De cruciale kwesties die je elke dag weer op je bord krijgt. Er is ook nog de intieme band met meneer, daar mag niets van uitlekken. Meneer vertelt natuurlijk wel eens iets, over die rotsocialisten of die vurige gristenen waar hij mee moet samenwerken en zo, daar mag niets van uitlekken. Mijn taak is: rijden, en stilletjes meeconverseren. Zeggen: ‘Ze bedoelen het misschien wel goed, maar het zijn en blijven rotsocialisten, meneer.’ Of: ‘Het blijft lastig met die Christen Unie, daar heeft u een punt.’
Dat is onze taak, daarvoor worden we betaald. Vertrouweling zijn. Intimus van meneer.
En verder is het onze taak om de rit ook plezierig te maken, en dat plezier ook aan te kondigen zodra meneer instapt. Met meneer is het de gewoonte om te zeggen: ‘Koehoorn, meneer?’ Dan zegt meneer: ‘Doet u dat maar, chauffeur!’ ‘Oké, meneer!’ zeg ik dan.
En daar bedoel ik niet mee dat we dan een stukje door Oud-Beierland gaan rijden, hoor! Nee, verre van dat! Ik weet van een collega die een vrouwelijke minister rijdt, dat hij zegt: ‘Parelduiken, mevrouw?’ Maar ik ben meer van de manmanverhouding en daar word je ook op uitgekozen natuurlijk.
Zodra ik koehoorn zeg, weet meneer: o la la! Dit wordt weer een fijn ritje! En als we eenmaal samen zijn, onderweg, dan zeg ik: ‘Ontkleedt u zich maar, meneer.’ Hij vragen: ‘Hier?’ En ik zeggen: ‘En snel!’
Meneer ontkleedt zich, glimlacht nog even in de achteruitkijkspiegel, en haalt uit zijn tas een speciale karwats, die hij mij overhandigt. Ik zeg dan: ‘Die is niet goed genoeg.’ En ik pak mijn eigen karwats en daar bewerk ik meneer dan mee. Onderwijl houd ik het verkeer goed in de gaten. We moeten geen ongelukken hebben natuurlijk.
Dat is zo het leven van een chauffeur.