71. Hij kreeg nog aanhangers ook

Je zakt, met een paar omstanders erbij, terneer op een bed van violen. Je hebt God gezien. Welke God? Jezus. Niet Wodan, Baäl, Isis of Pätarsäly? Nee, Jezus. Je hebt ook nog een tamelijk goedgelovige zoon die er nog een boek over gaat schrijven. Die gelooft ook dat je echt Jezus gezien hebt. Dat je Jezus dus kunt zien. En dat je in die ene split second ook te weten kunt komen hoe je moet leven. Hoe moet je leven? Op de meest bekrompen wijze, graag.
U zult zeggen, dat kan alleen in Ede of Tholen gebeuren, dat gebeurt hier niet. Nee, hier zouden de mensen tegen zo’n Godziener zeggen: loop eens naar de psychiater.
Maar in het landelijke Dirkswoud kan men zich nog goed de dag herinneren waarop Josef Breuker (die vanaf die dag zichzelf Josef ging noemen, en niet langer Joop wilde worden genoemd) opeens het licht zag en genezingen aanbood per gebed. De datum was 28 december 1973. Joop (Josef) was 18 jaar oud en stond bekend om zijn eenkennigheid, zijn wat depressieve houding in het leven. Vrienden had hij niet, vriendinnen al helemaal niet.
Dat veranderde op die dag, dat wil zeggen, hij kreeg aanhangers. Hij adverteerde in het Noordhollands Dagblad: op 28 december 1973 zal genezer Josef Breuker in zaal Diligentia te Dirkswoud aanwezig zijn, komt allen met uw gebreken!
Het sloeg aan, de bijeenkomsten werden steeds massaler, hij vond er ook een vrouw, met wie hij veertien kinderen zou krijgen, die allen gebroken door het leven gaan. Want als er iets is dat de christenen wel weten, dan is het: hoe het leven van je kinderen te verruïneren.
Eén slechts van die veertien kinderen is nog redelijk terecht gekomen: Johan. Johan was voorbestemd om als Johannes Breuker zijn vader op te volgen als genezer. Maar hij werd dorpsarts en schreef een aardig boekje: ‘Kanker in Kanaän’.