84. Algemeen aanvaard, applaus en dankgebed voor deze voortreffelijke ingeving

Een paar adviezen voor de depressievelingen onder u. Ik ben een depressieveling geweest, ik ken het baanvak Alkmaar-Castricum, als u begrijpt wat ik bedoel. Dit stukje is voor de sombersten onder u.
Weet, ten eerste, dat uw somberheid over kan gaan. Het is bij mij tenslotte overgegaan. Dus denk niet: o God, het duurt weer zo lang! Het duurt wel lang, maar het gaat weer over.
U heeft uw depressie gekregen op uw 16e, 17e, 18e jaar. Genetische aanleg. Er is niks aan te doen. Er is niks tegen te doen. Geen enkel geneesmiddel helpt er tegen. Je moet het maar verduren.
Als je het verduurt (dat neemt zo’n 30 jaren, dat nam het tenminste bij mij), dan weet je tenminste iets van het leven. Je weet dan meer van het leven dan een gemiddelde burger. Sterker: je weet dan dat die gemiddelde burger (waar je overigens al nooit bij zou willen passen, dat spreekt vanzelf) nooit die precieze kennis heeft waarover jij beschikt.
Je weet bijvoorbeeld, zoals in mijn geval, iets van de getaltheorie: wat 1/7, 2/7, 3/7, 4/7 tot en met 9/7 met elkaar te maken hebben. Eenvoudig tientallig rekenen. Het kan bij u natuurlijk iets heel anders zijn.
Oudere depressievelingen. Want jongere, die bereik ik niet zo gauw. Oudere depressievelingen. Als u merkt u dat u minder goed gaat slapen, bijvoorbeeld maar vier uurtjes per nacht. Onderneem dan iets interessants. Ga eens naar een museum bijvoorbeeld.
Ik ben bijvoorbeeld naar het Egmonds Museum geweest, vorig jaar, met mijn vriendin, Alice. O ja, een vriendin krijgen. Dat is het allerbelangrijkste en het allerleukste wat een man kan overkomen.
Hoe je een vriendin kunt krijgen, kan ik u helaas niet vertellen. Een vriendin krijgt u, gewoonlijk.