130. Waar bemoeit zo’n man zich mee

Voor de dwangmatigen onder u. Let op, dames en heren. U zult misschien allemaal wel iets dwangmatigs doen (de keuken overmatig schoondweilen of, noem maar iets, als u in de Q-koortszône woont, de deurkrukken steeds zéér schoonmaken), maar ik heb sinds mijn zeventiende jaar tot mijn zeg zevenenveertigste jaar het volgende zitten doen. Ik had mijn depressies en vóórdat ik een depressie kreeg, ging ik dwangmatig zitten tellen.
Ik zal u zeggen hoe dat in zijn werk ging.
Ik had bijvoorbeeld (zoals nu) een fles Stadium Ruby Port voor me staan, waarop nog meer tekst stond, bijvoorbeeld ‘Vinho do Porto’ en ‘Product of Portugal’.
Het probleem was dat dat 65 opleverde, niet meer. Dat was niet genoeg, want dat was niet deelbaar door 3. Dan moest ik dus ook de verdere tekst op de fles mee gaan rekenen. Als het totaal toch niet deelbaar door 3 bleek te zijn, dan moest ik het onderhoudertje waarop de fles stond gaan meetellen (onderhoudertje: 36 óf 147). Dat hielp dus ook niet. Dus dan moest ik óf de tafel waarop het geheel stond meetellen, óf het glas post er ook nog bijtellen.
U begrijpt, het was een heel gedoe.
Hoe telde ik. Aldus. A=2. B=3. C=1. D=2. E, F, G, H, I, J, K, L M, N=1. O, P, Q, R=2. S, T, U, V, W, X, Y en Z=1. En a en b=2. c=1, d en e=2. f=1. g=3. h=1. i en j=2. k, l, m, n=1. o, p, q=2. r, s, t, u, v, w, x, y, z=1.
U begrijpt nu wel hoe een simpel telsysteem het was, maar hoe je ook door bijvoorbeeld fantasieletters op bijvoorbeeld gebaksdozen in de war kon worden gebracht. Die fantasieletters brachten me overigens nooit in verwarring, want ik telde alles wat ik las. Totdat ik weer in een depressie geraakte.
Voordat ik in zo’n depressie geraakte, was er bovendien de mogelijkheid dat ik van een tientallig systeem overstapte op een zeventallig systeem. Een zeventallig systeem leek me logischer, vraag me niet waarom.
Ik weet niet meer wat oorzaak en gevolg geweest is, maar ik heb beide dingen sinds 2002 niet meer gehad. Ik tel bijvoorbeeld niet meer de dingen die op een potje Calvé staan, en ik raak ook niet meer in een depressie.
In 2002 vond ik dat het maar over moest zijn met die onzinnige dingen. Ik had toen een hersenbloeding gehad en ik kon bijna niet meer lopen. Eerst lopen, bedacht ik. Eerst de rechterknie maar eens heffen. Dat heeft zo’n anderhalf jaar geduurd en toen ging het. Ik dank u voor het applaus. Maar het grote effect was wel dat ik na 2002 ook geen depressies meer heb gehad. En al helemaal niet sinds ik Alice ken, die me definitief heeft genezen, zonder dat ze trouwens weet hoe. Ik weet ook niet hoe ze het heeft gedaan, maar gedaan heeft ze het.