133. Een uitermate kalme figuur

Een uitermate kalme figuur ben ik mijn hele leven geweest, maar ik heb wel mijn ‘kanonschoten’ gehad. De familie Van der V. uit U. weet daarvan mee te praten.
Een vriendin van mij, Caroline, werkte als serveerster bij de Karel V. Daar was de familie Van der V. eens te gast. Ze waren met moeder, vader, zoontje van 13 jaar oud en een lelijk grijs hondje. Ze zaten op het terras. Een zondagmiddag. Ze bestelden koffie en een appeltaart. Zoontje van 13 drensde voortdurend over het terras. Met het hondje.
Caroline komt uit het café tevoorschijn met haar handen en armen vol: koffie, appeltaartpunten voor de familie Van der V. en glaasjes whisky voor een andere tafel. Zoontje van 13 en het hondje storten zich op haar. Caroline valt, en haar knie schiet uit de kom.
Mevrouw Van der V. gaat tenslotte op haar gegil af, en vraagt of ‘het weer een beetje gaat’. Caroline moet naar het ziekenhuis. Ze is haar baantje kwijt, want ze kan niet goed meer lopen.
Hier komt het biologische verschil tussen een man en een vrouw naar voren. Een vrouw bemoeit zich direct met het slachtoffer, een man doet dat veel minder, maar gaat direct denken: hoe krijgen we dit verteerd. Zo ook ik.
Ik stelde haar direct voor, een letselschade-advocaat in de arm te nemen. ‘Je moet dit soort dingen op z’n Amerikaans aanpakken,’ zei ik, ‘dus: geld pakken. En veel geld ook!’
Het onverantwoordelijke gedrag van het 13-jarige zoontje is stevig bestraft. De rechter oordeelde dat de familie Van der V. gedurende het leven van Caroline een maandelijks bedrag van 600 euro moet uitkeren aan Caroline.
Net goed.