139. Dat zal de mensen leren

Dormicum. Dat is een slaapmiddel dat doktoren slechts zelden voorschrijven. Maar toch. Ik heb gisteravond een tablet van 7,5 mg Dormicum ingenomen. Ik kon al dagenlang niet slapen, enzovoorts. U moet maar eens op Wikipedia kijken. Ik vertel u nu de gevolgen van inname van één pilletje Dormicum.
Je slaapt heerlijk en je slaapt vrijwel direct. Daarvoor neem je zo’n pilletje. De volgende ochtend sta je ook fris weer op. Tot zover is alles goed. Het is hetzelfde als je een flesje port opdrinkt, nietwaar. Zo’n buikflesje Stadium Ruby Port, daar kun je ook zo heerlijk op slapen.
De volgende dag had ik rare gewaarwordingen. Temperatuur buiten: ongeveer 0 graden celsius. Ik heb me, met Alice (die bij me was) nog vrolijk zitten maken over de toestand in het openbare vervoer. ‘Laat het niet -1 worden!’ zei Alice. ‘Want dan wordt het een echte chaos!’
U zult wel begrijpen dat de koffie me bijna uit de mond schoot: ‘Ja, maar je moet ook wel begrijpen, Alice, dat de Spoorwegen net uit de herfst zijn gekomen! De terreur van de herfstbladeren en de vierkante wielen die dat opgeleverd heeft! En dán weer die zware winterse omstandigheden! Die bevroren wissels, noem maar op.’
‘Hoe doen ze dat dan in Oostenrijk?’ vroeg Alice.
‘In Oostenrijk doen ze dat anders,’ zei ik, ‘Om te beginnen hébben ze daar niet zoiets als bevroren wissels. Dat hébben ze daar dus niet.’
‘O ja.’
‘Dus daar kunnen treinen gewoon...’ En verder kwam ik niet. Ik zat in mijn fauteuil en ik viel in slaap. Toen ik wakker werd, een half uurtje later, schijn ik tegen Alice gezegd te hebben: ‘Je bent gezegend, tot in oneindige tijden, ik moet kotsen!’
‘Je zag ook lijkbleek, lieverd,’ zei Alice daarna.