De eerste keer dat ik haar naam hoorde, was toen ik een column van Tamar las in Vrij Nederland, in 1978 of ’79. Tamar vond Nina Hagen, met haar Berlijnse accent en Berlijnse humor, een goede zangeres. Dat was ze ook. Haar mooiste nummer heb ik altijd Unbeschreiblich weiblich gevonden, van haar eerste elpee, Nina Hagen Band.Ze leidde in de jaren zeventig en tachtig een tamelijk ruig leven, dat tenslotte uitmondde in interesse voor het hindoeïsme. Het bekende verhaal, zult u zeggen. Maar Nina heeft nu ingezien dat ze op het verkeerde pad zat. Ze is teruggekeerd uit India en heeft zich op de wetenschap gestort, pardon, ze is lid van de protestantse kerk geworden. Ze heeft Jezus gevonden.
Hoe kan dat toch? Als sommige mensen (gelukkig zijn het er zeer weinig) maar twintig of dertig jaar achtereen drugs gebruiken, hebben ze dan hun hersenpan te lang laten koken? In elk geval zijn ze in een oogwenk bekeerd, in die toestand.
Posts
Ha! Lees je bericht nu pas, waarvoor mijn excuses Maar ha! Ha, betrapt! Ha! Ben houdt van punk-icoon. Die hele eerste elpee is geweldig. Ik vind persoonlijk *TV-Glotzer* nóg beter dan *Unbeschreiblich weiblich* (*White punks on dope*, waar het officieel een cover van is, heb ik één keer gehoord en lijkt eerder een slap aftreksel dan een inspiratiebron, wat veel over het genie van Hagen en haar band zegt). Ook *Rangehn* is schitterend. Geheel volgens de oude elpeeregel: als de eerste twee nummers maar deugen.
BeantwoordenVerwijderenO ja, ken je het oude Koot en Bie-aforisme, van een Bescheurkalender uit die jaren?
BeantwoordenVerwijderen"Een negentienjarige Duitse? Dan zingt ze of dan spuit ze."
En gaat ze vroeg of laat in de Heer, natuurlijk.