152. Vermoedelijk verbrijzeld

Ik heb een jaar of vijftien geleden een jongen gekend, die ik maar Kees zal noemen. Kees hield van het verzamelen van wapens uit de Tweede Wereldoorlog. Die vond hij in de duinen ten noorden en ten zuiden van Egmond aan Zee: oude granaten, geweren, munitie, helmen enzovoorts. Hij had er thuis een wand mee volhangen.
Ik sprak hem toen af en toe in het Blauwhuis, kroeg die nu niet meer bestaat. Ik biljartte soms met hem. Nu ik erover nadenk, moet hij de laatste persoon zijn geweest met wie ik gebiljard heb. We speelden allebei het cafégemiddelde van twee, tweeëneenhalf.
Kees zei nooit zoveel, hij hield zijn oordelen voor zich. Kees luisterde. Als hij al eens iets zei, was het zoiets als ‘Deze regering zit vol tamelijk zwakke figuren.’ De omstanders beaamden dat dan, knikkend, want Kees had gesproken en als Kees sprak, moest het wel iets om de hakken hebben.
Een paar jaar later, in ’97 of ’98, kreeg Kees met nieuwjaar een ongeluk. Hij lag daarna een maand of drie in het ziekenhuis, waar hij uit kwam zonder rechterhand. Hoe was dat zo gekomen? Kees zei: ‘Ik had een bommetje gemaakt, en dat ging af in mijn hand. Hand helemaal verbrijzeld, denk ik. Ze hebben nog wel geprobeerd om hem eraan te laten zitten, maar dat begon te etteren en toen hebben ze hem eraf gehaald.’
Ik stelde me voor wat ik zou moeten missen zonder rechterhand: het koken zou moeilijkheden geven, het eten van soep ook, het draaien van shagjes, het kaarten (ik speelde toen graag bridge), het biljarten zou helemaal niet meer gaan, het invullen van formulieren.
Kees heeft in Delft of Leiden nog wel een kunsthand gehaald, maar die knelde teveel en ik heb die kunsthand nooit om zijn pols zien zitten.
Ik ging vanaf die jaren ook bijna nooit meer naar het Blauwhuis of naar welke andere kroeg ook. Dan raak je het contact met je gebroeders snel kwijt. Het schijnt dat Kees weer een paar jaar later zichzelf van kant gemaakt heeft. Ik weet niet wat er met zijn wapens uit de Tweede Wereldoorlog is gebeurd.