172. Veel is het niet

Eerst deze schitterende gitarist maar. Ik kende de naam van de man niet, ik wist niet van zijn bestaan. Gisteravond kreeg ik hem binnen op StumbleUpon. Dat is een Amerikaanse vinding van alweer een paar jaar geleden. Nog te weinig Nederlanders doen eraan mee.
Ik wil me nu toch weer meer gaan concentreren op dit blog. Ik heb enkele dagen getwitterd, maar het formaat van slechts 140 karakters per boodschap is mij te beperkend. Ik heb het geregeld gehad dat ik een boodschap niet in 140 karakters kreeg, en dan maar een volgende boodschap begon om mijn verhaal af te maken. Voor sommige dingen heb je nu eenmaal meer ruimte nodig.
Ik twitter in het vervolg alleen om de stukjes die ik hier schrijf, bekend te maken.
Dat twitteren is overigens zeer verslavend. Je gaat zitten wachten op tweets, en je kijkt op welke tweets je op een aardige manier kunt reageren. Er zijn slechts een paar mensen die goed zijn in twitteren. In Nederland is Wim de Bie de koning. In Amerika is het een jongeman die de sarcastische uitingen van zijn grootvader noteert. Ik weet niet meer waar ik het las. Er bestaat een website van een andere crabby old fart, maar daar vertelt de opa het zelf, en dat is natuurlijk nog beter. (Die website kreeg ik ook binnen met StumbleUpon, een jaar geleden. Ik heb meteen een halve dag zitten lezen en grinniken.)
Mijn vriendin zegt: er gaan huwelijken kapot aan dat twitteren. Ik kan me dat zeer goed voorstellen, met mijn neiging om zelfs aan pepermunt verslaafd te raken. De enige verslaving die ik moet behouden, is: aan het schrijven van deze en dergelijke stukjes.