159. Een vorm van zelfbescherming

Als ik een stukje begin met de zin Ik was in mijn vroege jeugd een sterke karateka, dan weet een gemiddelde lezer dat hij zijn glimlach wel kan opzetten. Dat komt, denk ik, door dat vroege. Dus zo’n zin mag gebruikt worden op mijn blog. Mag het ook als ik dat vroege weglaat? Ik vind het op het randje. Het mag dan alleen als uit de context van het stukje blijkt dat het grappenmakerij was. Dus dan moet je er bijvoorbeeld bij zeggen: Mijn slaghand, sterk als beton, was gevreesd te Limmen en in de omliggende buurtschappen; er was nog geen wet tegen mijn geweldsexplosies en uitbarstingen van razernij. Dan mag het wel, zo’n zin.
Als ik een serieus stukje zou schrijven over de nadelen van de psychiatrie voor de patiënt (het moeten aanhoren van geweldig veel gezeur etc.), dan moet ik in dat stukje niet een voorval gaan verzinnen zoals: Op een zeker moment werd het me teveel. Ik stond op, liep naar de psychiater toe, probeerde hem bij de keel te pakken en toen hij wilde vluchten, sloeg ik hem tegen de grond.
Je zou zoiets wel kunnen doen in een stukje dat begint met die sterke karateka.
Waarom is dit nu zo? Dit is zo omdat je op een blog, trouwens overal, niet mag liegen. Je moet de waarheid vertellen. Uiteraard, zult u zeggen. Graag!
Je mag alleen van de waarheid afwijken als je het de lezer duidelijk maakt dat dat gebeurt. Als ik iets laat plaatsvinden in het landelijke Dirkswoud, dan weet u hopelijk dat ik dat stukje van A tot Z verzonnen heb. Dan mag het dus, heerlijk liegen!
Zo wil ik ook niet onder pseudoniem schrijven. Mijn naam is Ben Hoogeboom, daar moet u het maar mee doen.