157. Het toestel functioneerde weer

April 2002 is voor mij de beste maand van mijn leven geweest. Ik was in enen verlost van mijn depressies. Dat kwam door mijn herseninfarct, dat ik die maand kreeg. Het was mijn tweede herseninfarct. Het eerste was in 1998, maar dat was een dreigementje. In 2002 zat ik, onder meer, met een rechterbeen dat niet meer deed wat ik wou.
Ik moest naar de deskundigen van het ziekenhuis, die allemaal heel deskundig zeiden wat ik niet meer zou kunnen. Zo zeiden ze me: u kan ook achter een rollator lopen! Ik dacht: dat maak ik zelf wel uit, dames en heren! Bedankt voor jullie zorg!
Ik naar huis, met een taxi. Ik woonde waar ik nog steeds woon: één hoog. Dat was dus al mijn eerste probleem: hoe die trap op te komen. Ik zei tegen mezelf: ‘Hef uw knie!’ Dat gebeurde niet, dus pakte ik mijn knie van onderen vast en zette ik hem een trede hoger.
Dat ‘Hef uw knie!’ is de volgende twee jaren steeds mijn allereerste gebod geweest. Ik heb me daaraan vastgehouden. Totdat het gewone lopen weer min of meer vanzelf ging. Ik liep weer normaal door mijn huis heen, pakte boeken terwijl ik naar een boekenkast liep, opende daarvan een deurtje, legde het boek daar weer terug. Ik kan u niet zeggen wat een enorme vreugde ik daarvan ondervond: ik kon het weer!
Ondertussen was het traplopen opwaarts alweer bijna geheel goed gegaan. Het lopen áfwaarts gaf nog wat moeilijkheden omdat je daarvoor je benen meer moet ontspannen, maar dat gaat nu overigens ook goed.
Hoe kan dit alles nu iets te maken hebben met depressies en het overwinnen van depressies? Ik heb er geen verstand van, ik weet het niet. Ik heb sinds april 2002 nog wel wat dipjes gehad, maar de echte depressies die ik ervoor heb gehad, zijn niet meer voorgekomen. Knock on wood.
Sinds september of oktober 2006 ken ik Alice, die voor mijn gevoel er definitief voor heeft gezorgd dat depressies tot het verleden behoren, niet meer tot het heden of de toekomst. Tegenwoordig ben ik een opgewekt mens, een vrolijk mens. Ik wil de dingen oplossen, zoals ik dat vroeger alleen maar wilde in mijn nietdepressieve tijden.
Ik ben geen depressieveling meer. Geen patiënt meer voor de psychiatrie. Daar was ik overigens altijd al niet de figuur voor.